Mons (prononcé
[mɔ̃s ], en néerlandais et allemand Bergen, en picard
Mont) est une ville francophone de
Belgique située en Région wallonne. Ancienne capitale des
comtes de Hainaut, chef-lieu de la province de Hainaut, ville principale de
l’arrondissement de
Mons, elle est le siège d’une des cinq cours d’appel du pays. La
population montoise est de 95 379 habitants en 2015 et son
agglomération contient 257 991 habitants. Mons se situe à
60 km au sud-ouest de la capitale
Bruxelles, à environ 240 km au nord-est de Paris, à
75 km à l’est de Lille et à
environ 180 km à l’ouest
d’Aix-la-Chapelle. La ville de Mons est
localisée au croisement des importants axes autoroutiers E19 (Amsterdam-Anvers-Bruxelles-Paris) et
E42 (Lille-Charleroi-Liège-Francfort-sur-le-Main).
Marquée par l’histoire et riche d’un patrimoine
architectural et culturel important, Mons est depuis 2002 la
capitale culturelle de la Wallonie. Mons a également été désignée le 9
février 2010 pour être capitale européenne de la
culture en 2015.
Bergen (Frans:
Mons) is een Waalse stad in België en de hoofdstad van de provincie Henegouwen. De stad telt ruim 93.000 inwoners. De
heilige Waldetrudis is de patroonheilige van de stad. Bergen is de
voornaamste stad van arrondissement Bergen, en de zetel van
een van de vijf hoven van beroep van het
land.
In Bergen bevindt zich het militair hoofdkwartier SHAPE van de
NAVO (zie
Casteau).
Mons (niederländisch und deutsch: Bergen) ist die
Hauptstadt der belgischen Provinz Hennegau. Die wallonische Stadt ist
mehrheitlich frankophon.
Seit dem 31. März 1967 ist Mons
Sitz des Militärischen Hauptquartiers der NATO,
SHAPE.
2015 ist Mons zusammen mit dem tschechischen Plzeň Kulturhauptstadt Europas.[1]
A
postcard or
post card is a
rectangular piece of thick paper or thin
cardboard intended for writing and mailing without
an
envelope. Shapes other than rectangular may also be
used. There are novelty exceptions, such as
wood postcards, made of thin wood, and copper
postcards sold in the
Copper Country of the U.S. state of
Michigan, and
coconut
"postcards" from tropical islands.
In some places, one can send a postcard for a lower fee than for
a letter. Stamp collectors distinguish between
postcards (which require a stamp) and postal cards (which have the postage pre-printed
on them). While a postcard is usually printed by a private company,
individual or organization, a postal card is issued by the relevant
postal authority.
The world´s oldest postcard was sent in 1840 to the writer
Theodore Hook from Fulham in London, England.
The study and collecting of postcards is termed deltiology.
La carte postale est un moyen de correspondance écrite qui se présente sous la
forme d´un morceau de papier
cartonné rectangulaire, de dimensions variables (le format
le plus courant est le format A6, soit
10,5 × 14,8 cm), envoyé
sans enveloppe, l´adresse et l´affranchissement y
étant porté directement, aux côtés du message.
Een ansichtkaart (ook ansicht of
prentbriefkaart) is een kaart met op de ene zijde
een afbeelding. In de eerste tijd, eind
negentiende eeuw, noemde men het ook wel
aanzichtkaart. Het woord is ook een verkorting van het
Duitse Ansichts(post)karte.
Veel ansichtkaarten worden verstuurd tijdens de vakantie. Men wil de thuisblijvers laten zien hoe
mooi de plek is waar men naar toe is gegaan. De kaarten worden ook
als groet of wens (bijvoorbeeld als kerstgroet of nieuwjaarswens)
gestuurd.
De ontwikkeling van de ansichtkaart begint in de loop van de
jaren tachtig van de 19e eeuw, toen de postwet in
zowel Oostenrijk als Duitsland zo werd aangepast dat het monopolie
op het uitgeven van postkaarten kwam te vervallen. In de loop van
de jaren negentig van de 19e eeuw begon de de
prentbriefkaart vooral in Duitsland aan een grote opmars, omdat ze
veel werden verzameld. Bij de oorspronkelijke ansichtkaarten was de
hele achterkant gereserveerd voor de adressering. Men noemt deze
kaarten voorlopers. Tot 1905 mocht in
Nederland de achterkant van een prentbriefkaart alleen gebruikt
worden om naam, adres en woonplaats op te schrijven. Het verzonden
bericht bestond dus uit weinig meer dan de afbeelding, want het was
niet toegestaan om iets op de voorkant te schrijven. Dit had te
maken met de lage frankeerwaarde. Het verzenden van kaarten met een
bericht was veel duurder.
Kort hierna begonnen andere landen met het introduceren van een
gedeelde achterkant. Bij deze kaarten is de achterzijde in tweeën
gedeeld: de rechterhalf is bestemd voor het adres, dat op
voorgedrukte lijntjes kan worden geschreven, en links is ruimte
voor een bericht. Zo kon de zegetocht van de ansichtkaart als
communicatiemiddel beginnen. De voorzijde werd nu exclusief bestemd
voor het beeld.
