De ontwikkeling van de Cogels-Osylei (1881–1914) liep parallel met de hoogdagen van
bouwstijlen als jugendstil, art
nouveau, eclectische stijl en
neoclassicisme. Naar
deze periode wordt nostalgisch verwezen met de Franse term
belle époque (het mooie tijdperk).
Architecten als Jacques de Weert, Jules Hofman, en Joseph Bascourt hebben hier fraaie woningen
ontworpen voor de gegoede burgerij. Met name bij huizen als 'De
Roos' (nr 46) en 'De Zonnebloem' (nr 50), ontworpen door architect
Jules Hofman, en 'De Iris' (nr 44) door architect Van Den Bossche
en 'Quinten Matsijs' (nr 80) door architect Jacques De Weerdt zijn
fraaie art nouveau elementen verwerkt in de façades. Alle huizen
hebben een voortuintje en een wandeling door deze straat is een
architecturale belevenis. Ook in de nabijgelegen straten als
Transvaalstraat en de Waterloostraat zijn veel fraaie huizen te
bewonderen. Met name het ensemble huizen 'De vier Jaargetijden'
ontworpen door architect Joseph Bascourt is bijzonder. Ook de
façades van onder meer 'Les Mouettes', 'Napoleon', en 'Waterloo' in
de Waterloostraat hebben veel fraaie details in de façades. Onder
de spoorwegbrug bevindt zich een gedenkplaat met daarop het gedicht
‘Thuis’ van Herman De Coninck, de bekende
schrijver/dichter die in deze straat woonde, en die de wijk ook
woordspelerig 'Burenzorg' noemde.
In de jaren zestig stonden de Cogels Osylei en de naburige
straten op de nominatie om te worden gesloopt en plaats te maken
voor een groot kantoren en appartementencomplex. Deze plannen zijn
uiteindelijk niet doorgegaan en de wijk is sedert 1984 beschermd
als stadsgezicht en de meeste huizen zijn geklasseerd als monument.
Met steun van subsidies hebben veel eigenaren hun huizen in de loop
van de tijd kunnen renoveren. De Cogels Osylei en ook enkele
straten in het noordelijk deel van Zurenborg hebben ondanks veel
protest in de wijk echter reeds lang te lijden van het intensieve
zware stadsbusverkeer. Door de vele trillingen en de zware diesel-
en fijnstofvervuiling worden veel architectonische details
aangetast.
Zurenborg is de naam van een residentiële wijk in
het zuidoosten van de Belgische stad Antwerpen. In twee gesneden door de
spoorweg, die net als noordelijker in Borgerhout de oude muren van de vesting Antwerpen
volgt, is de wijk opgesplitst tussen de Antwerpse districten Antwerpen en Berchem. De Plantin en Moretuslei vormt
de noordgrens van de wijk. Verder vormen de Binnensingel (R10) en de Uitbreidingstraat zowel de oostgrens
als de zuidgrens van de wijk en schermt spoorlijn 25 als westgrens Zurenborg van de wijk
Haringrode af.
De hoofdstraat is de Cogels-Osylei, in het Berchemse gedeelte, dat als geheel bekend
is voor zijn architectuur. Een ander belangrijk centrum
van de wijk ligt in het district Antwerpen: de Dageraadplaats,
bijna volledig omzoomd door restaurants en op zonnige dagen één
groot terras. De wijk ontstond aan het einde van de negentiende
eeuw. Voor Antwerpen is de wijk uniek daar het een van de weinige
wijken in deze ontwikkelingsperiode was, die met een coherent
stedenbouwkundig plan met een consistent stelsel van straten en
pleinen tot stand is gekomen. Zurenborg kende in de eerste jaren na
de Tweede Wereldoorlog door de massale
stadsvlucht, een periode van verval. Daarin kwam vanaf de jaren
zestig en vooral zeventig een kentering toen de wijk kunstenaars,
intellectuelen, politieke hemelbestormers en andere
"alternatievelingen" begon aan te trekken. Inmiddels geldt de wijk
Zurenborg als een goed voorbeeld in Antwerpen waar mensen van
verschillende achtergrond goed met elkaar samenleven.
Antwerpen (Frans:
Anvers) is de hoofdstad van de provincie Antwerpen en van het
gelijknamige arrondissement, in België. Antwerpen is qua inwonertal de grootste
gemeente van België. Naar oppervlakte is het de op twee na grootste
gemeente, na Doornik en Couvin.
De stad ligt grotendeels op de rechteroever van de Schelde en heeft een uitgestrekt havengebied met internationaal
vrachtvervoer. Het is na Rotterdam de tweede haven van Europa. Van
groot economisch belang is de petrochemische bedrijvigheid bij
Antwerpen. De stad is ook een wereldcentrum voor diamanthandel.
Antwerpen is tevens de hoofdplaats van het kieskanton Antwerpen. De gemeente zelf
telt 12 gerechtelijke kantons. De stad is ook
zetel van het Rooms-katholieke bisdom Antwerpen en het Anglicaanse aartsdekenaat
Noordwest-Europa.
De inwoners van Antwerpen worden wel Sinjoren genoemd, naar het Spaanse woord
señor. De stad zelf wordt door sommige van haar inwoners
afgekort ´t Stad en soms de koekenstad genoemd,
dit laatste vanwege de vele koekenfabrieken in Antwerpen. De
Beukelaer en Parein waren daarvan de bekendste.
Anvers (prononcé
[ ɑ̃.vɛʁs ] ou
[ ɑ̃.vɛʁ ]1, en
néerlandais : Antwerpen) est une ville belge dans la Région flamande, chef-lieu de la province d´Anvers et de l´arrondissement
administratif du même nom.
Au 1er janvier 2015, la commune d’Anvers
était la plus peuplée de Belgique avec 514 952 habitants, 255 938
hommes et 259 014 femmes. L’agglomération anversoise
compte 1 250 000 habitants. C´est également
la troisième commune et ville de Belgique pour ce qui est de la
superficie, avec 204,51 km2.
Les codes postaux vont de 2000 à 2600 à
l’intérieur du district de la ville d’Anvers, située
principalement sur la rive droite de l’Escaut et
connue pour son port international de marchandises extrêmement
développé.
Les Anversois sont aussi appelés les Sinjoren, de
l’espagnol señor. La ville est souvent appelée
’t Stad (« La Ville ») et parfois de
koekenstad (« la Ville des biscuits », par allusion
aux koffiekoeken d’Anvers) par les Anversois.
A
postcard or
post card is a
rectangular piece of thick paper or thin
cardboard intended for writing and mailing without
an
envelope. Shapes other than rectangular may also be
used. There are novelty exceptions, such as
wood postcards, made of thin wood, and copper
postcards sold in the
Copper Country of the U.S. state of
Michigan, and
coconut
"postcards" from tropical islands.
In some places, one can send a postcard for a lower fee than for
a letter. Stamp collectors distinguish between
postcards (which require a stamp) and postal cards (which have the postage pre-printed
on them). While a postcard is usually printed by a private company,
individual or organization, a postal card is issued by the relevant
postal authority.
The world´s oldest postcard was sent in 1840 to the writer
Theodore Hook from Fulham in London, England.
The study and collecting of postcards is termed deltiology.
La carte postale est un moyen de correspondance écrite qui se présente sous la
forme d´un morceau de papier
cartonné rectangulaire, de dimensions variables (le format
le plus courant est le format A6, soit
10,5 × 14,8 cm), envoyé
sans enveloppe, l´adresse et l´affranchissement y
étant porté directement, aux côtés du message.
Een ansichtkaart (ook ansicht of
prentbriefkaart) is een kaart met op de ene zijde
een afbeelding. In de eerste tijd, eind
negentiende eeuw, noemde men het ook wel
aanzichtkaart. Het woord is ook een verkorting van het
Duitse Ansichts(post)karte.
Veel ansichtkaarten worden verstuurd tijdens de vakantie. Men wil de thuisblijvers laten zien hoe
mooi de plek is waar men naar toe is gegaan. De kaarten worden ook
als groet of wens (bijvoorbeeld als kerstgroet of nieuwjaarswens)
gestuurd.
De ontwikkeling van de ansichtkaart begint in de loop van de
jaren tachtig van de 19e eeuw, toen de postwet in
zowel Oostenrijk als Duitsland zo werd aangepast dat het monopolie
op het uitgeven van postkaarten kwam te vervallen. In de loop van
de jaren negentig van de 19e eeuw begon de de
prentbriefkaart vooral in Duitsland aan een grote opmars, omdat ze
veel werden verzameld. Bij de oorspronkelijke ansichtkaarten was de
hele achterkant gereserveerd voor de adressering. Men noemt deze
kaarten voorlopers. Tot 1905 mocht in
Nederland de achterkant van een prentbriefkaart alleen gebruikt
worden om naam, adres en woonplaats op te schrijven. Het verzonden
bericht bestond dus uit weinig meer dan de afbeelding, want het was
niet toegestaan om iets op de voorkant te schrijven. Dit had te
maken met de lage frankeerwaarde. Het verzenden van kaarten met een
bericht was veel duurder.
Kort hierna begonnen andere landen met het introduceren van een
gedeelde achterkant. Bij deze kaarten is de achterzijde in tweeën
gedeeld: de rechterhalf is bestemd voor het adres, dat op
voorgedrukte lijntjes kan worden geschreven, en links is ruimte
voor een bericht. Zo kon de zegetocht van de ansichtkaart als
communicatiemiddel beginnen. De voorzijde werd nu exclusief bestemd
voor het beeld.
